Interwencja ZSRR w Afganistanie

W 1978 r. po zamordowaniu M. D. Chana, władzę w Afganistanie przejął przewodniczący Rady Rewolucyjnej Tarakim Muhammed Nur Taraki. Był on min. założycielem Komunistycznej Ludowo - Demokratycznej Partii Afganistanu /1965/ oraz wielkim reformatorem kraju. Niestety jego ekonomiczne, a przede wszystkim społeczne wizje wzorowane na polityce ZSRR, przyczyniły się jedynie do podziałów społecznych oraz wzrostu wrogości do władz.

Efektem narastającego niezadowolenia społecznego był wybuch powstania fundamentalistów islamskich w Heracie /1979/. Bunt przyczynił się do rozłamu wielkiej partii LDPA na radykalny Chalk i umiarkowany Parczam. Taraki został zamordowany, a jego miejsce zajął przywódca frakcji Chalk - Amin. Niestety radykalne poglądy następcy nie odpowiadały Moskwie, dlatego uznano iż odpowiednią nazwą dla powstania będzie po prostu - zamach na demokrację, zaś samego Amina i jego zwolenników należy skutecznie ukarać.

Niebo nad Kabulem zaroiło się od samolotów / około 200/ i czasz sowieckich spadochronów. Amin oczywiście został zamordowany przez sowieckich komandosów przebranych w mundury afgańskiej armii, a na jego miejsce ustanowiono Babraka Karmala - szefa umiarkowanej frakcji.

W ten sposób rozpoczęły się walki pomiędzy Armią Rządową i Korpusem Interwencyjnym ZSRR, a Mudżachedinami, które trwały 10 lat. Straty po stronie ZSRR szacowały się na kilkanaście tysięcy żołnierzy. Do tego należałoby jeszcze dodać ok. 200 tys. rannych. W wyniku działań wojennych około 5 mln. ludności wyemigrowało do Pakistanu / 3 mln./ oraz Iranu /2 mln./. Zaś sam konflikt stał się doskonałą okazją dla Zachodu na interwencję oraz wejście w strefę oddziaływań ZSRR.

USA, Wielka Brytania oprócz pomocy militarnej dla Afganistanu, tworzyły bazy szkoleniowe wśród uchodźców. Natomiast ONZ oraz Organizacja Konferencji Islamskiej podjęły rezolucje wzywające ZSRR do wycofania wojsk z terenów okupowanych. Jednakże Kreml nie reagował na tego typu wezwania. Dopiero pokojowe rządy Gorbaczowa przyczyniły się do dymisji Karmala /1986/. Jego miejsce zajął Nadżibullah, który wraz z Gorbaczowem wprowadził tzw. zgodę narodową. W 1988 r. rozpoczęło się wycofywanie wojsk radzieckich, które trwało aż rok czasu. 15.02.1989: ostatni żołnierz sowiecki opuścił Afganistan.

Niestety taki zabieg ze strony Kremla przyczynił się do wzrostu opozycji antyrządowej w Afganistanie. Władzę przejęli Mudżachedini i rozpoczęły się walki wewnętrzne. Sytuacja zaczęła się stabilizować dopiero w chwili wstrzymania pomocy przez USA i ZSRR w 1991 r. Rok później Kabul został zdobyty przez Mudżachedinów, którzy utworzyli rząd, zaś prezydentem został Tadżyk Burchanuddin Rabbani.

UWAGA! Kopiowanie tego tekstu w całości lub w fragmentach bez zgody autora jest kategorycznie zabronione. Powyższe działanie narusza ustawę o prawie autorskim i podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Ponadto przepisywanie tekstu do swoich prac jest nie tylko nieuczciwe, ale także łatwo wykrywalne (systemy typu plagiat). Nie akceptujemy oszustów. W uzasadnionych przypadkach może zostać wyrażona zgoda na przedruk niniejszego tekstu. W tym celu proszę zwracać się do autora.

Aby ograniczyć nieuczciwe wykorzystywanie tego tekstu wszelkie przypisy zostały celowo usunięte.

Jeśli chcesz się powołać w swojej pracy na poniższy tekst - pamiętaj by umieścić odpowiednie przypisy.